کد مطلب:29418 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:102
4483. امام علی علیه السلام - در سجده شكر -:ای آن كه فراوانی خواهش از او، جز گسترش و فزونیِ عطا را موجب نمی گردد! ای آن كه گنج هایش پایان نمی پذیرد! ای آن كه گنج های آسمان ها و زمین، از آنِ اوست! ای آن كه گنج های كوچك و بزرگ، از آنِ اوست! بدی من، تو را از احسانت باز نمی دارد. تو بر من بر پایه آنچه شایسته آنی، رفتار كن كه تو شایسته كَرَم، بخشش، عفو و گذشتی. ای پروردگار! ای خدا! با من بر اساس شایستگی من رفتار مكن كه من شایسته عقوبتم و این شایستگی را به وجود آورده ام. مرا حجّتی و بهانه ای در پیشگاه تو نیست. از همه گناهانم در پیش تو پرده برمی دارم و بدانها اعتراف می كنم تا از من درگذری و تو از من به آنها آگاه تری. با هر گناهی كه كرده ام و هر خطایی كه مرتكب شده ام و هر بدی ای كه انجام داده ام، به حضورت باز می گردم. بار خدایا! ببخش، رحم كن و از هر آنچه می دانی، درگذر كه تو عزیزترین و بخشنده ترین هستی.[2].
4482. امام علی علیه السلام - در سجده شكر -:پندم دادی، پند نگرفتم؛ از حرام هایت برحذرم داشتی، حذر نكردم؛ كمك هایت را در تمام عمرم دریغ نداشتی و من شكر نكردم. بخششت را، بخششت را می خواهم، ای كریم! از تو آسایش به هنگام مرگ را می خواهم و گذشت به هنگام حسابرسی را می طلبم.[1].